بازدید : 1106
جمعه 22 اسفند 1398 زمان : 20:46
شعری زییا از عطار نیشابوری را باهم در ادامه مطلب میخوانیم. این شعر در "منطق الطیر" عطار میباشد در قسمت "بیان وادی فقر" که داستان پروانه و شمع را روایت میکند. این پروانه که در آتش می‌سوزد مظهر عارفی است که به حق‌الیقین می‌رسد و مظهر تام و تمام این حرکت به سوی حق معراج حضرت خاتم‌الانبیا(ص) است. بعد از حلاج احمد غزالی این داستان را در سوانح آورده و پروانه را عاشق و آتش را معشوق خوانده و سوختن پروانه در آتش را کمال وصال دانسته است. این برداشت عاشقانه از داستان پروانگان حلاج را در آثار صوفیان دیگر خراسان از قبیل رشیدالدین میبدی و شهاب‌الدین سمعانی هم ملاحظه می‌کنیم.
کاهش ۵۰ درصدی فروش رله داران سوخت